Në fillim shekullin e XX, të gjithë të hu.ajt që hynin në Tiranë, prit.eshin në mënyrë cer.emoniale nga një grup çin.giesh. Të shfaqura si një rud.iment orien.tal, të vesh.ura me brek.ushe dhe me kë.mbët zba.thur ose të futura në ca nal.lane druri, prej kohësh ato kishin shoq.ëruar bej.lerët, duke kër.cyer e kr.yer shërbime të tjera.

Për shkak të këtij profesioni, ato kishin edhe vlerën e të vetmit gru.pim shoqëror që merrte përsipër arg.ëti.min e atyre që kishin mund.ësi ta bl.inin. Arg.ëtimi vazhdonte edhe gjatë gji.thë na.tës. Kundrejt një pag.ese më të arsy.eshme, çin.giet duhet të shu.anin edhe eps.het mash.kullore të tregtarëve dhe banorëve të tjerë të zonës.

Më së shumti kjo ishte pano.rama përgjithësuese e Tiranës së kësaj ep.oke. Por, mbërritja, në shkurt të vitit 1920, e qeverisë së kongresit të Lushnjës dhe caktimi i Tiranës si kryeqytet, do të kër.cëno.nte gjithçka që shkonte sipas së vje.trës.

Për herë të parë çin.giet do të ndes.heshin me rre.gullat e shtetit, me kuf.izimet, me gjo.bat, dhe, sipas rastit, edhe me mbyl.ljen në bir.ucat e pol.icisë, ndërkohë që arg.ëtimi i shfr.enuar, sidomos pros.tituci.oni, do të kontr.olloheshin me anë të ligjeve të rre.pta.

Një ndër pro.blemet me të cilat qeveria e re e shqiptarëve do të merrej gjatë do të ishte pikërisht disi.plinimi i mënyrës së jet.esës në lagjet e ro.mëve, një prej të cilave, ajo e Tabakëve, gjendej pothuaj në qendër të Tiranës, madje përballë disa institucioneve kryesore të shtetit.

Por kjo iniciativë do të kërkonte edhe kohë edhe këmbëngulje, pasi gjithçka vendosej kundër. Klie.ntë të çing.ieve ishin jo vetëm treg.tarët më të pasur të qytetit, por edhe zyrtarët e kategorive të ndryshme bashkë me pol.icët apo xha.ndarët.

Në fakt, në raportet e kohës, hapësirën e shqetës.imit më të madh e zinin informacionet që bënin fjalë për sht.imin e të infe.ktuarve me sëm.undje se.ksua.lisht të tran.smetue.shme, njohur si së.mun.dje vene.riane. Gishti i aku.zës u drejtohej pikërisht çi.ngieve që pro.stitu.onin pa asnjë masë mbro.jtëse dhe pa asnjë lloj hig.jene në lagjet e fël.liq.ura të romëve. Institucionet e reja nisën ti shihnin ato si shk.aku kryesor i pë.rha.pjes së in.feksi.onit.

Dhe në fakt, krahas ma.lar.ias, që vazhdonte tu mer.rte je.tën shqiptarëve, sëm.und.jet vene.riane zinin një peshë të konsiderueshme në stat.istikat e kohës.

Pikërisht prob.lemi i për.hapjes së së.mund.jeve se.ksual.isht të trans.metueshme, sidomos për shkak të pros.titu.cionit në lagjet e romëve, det.yron ministrin e Brendshëm të kohës, Ahmet Zogu, të ndërm.errte një in.iciativë të guxi.mshme: Në Shqipërinë e këtij kër.cënimi pro.stituc.ioni duhej lega.lizuar.

Me syn.imin për të realizuar një përsh.tatje më të arrirë, ministri i Brendshëm, Ahmet Zogu, zgjedh një rregullore të ish-Perandorisë Austro-Hungareze të sapo shpërbërë, që rregullonte kur.vër.inë në rret.hinat e Sarajevës – një qyteti me shumicë mys.limane në Bosnje, që në këtë periudhë ishte bërë i fam.shëm për sht.hur.jen se.ksua.le, sidomos për hom.oseks.ualit.etin.

Rregullorja mbi rregullimin e Ku.rvë.risë në Rrethinat e Sarajevës, me 26 pika, që Zogu aplikoi në Shqipëri, dhe që niste me përcaktimin kon.ceptual të pros.tituc.ionit, përmbante kushte serioze të pra.nimit. Fem.rat para.lajmëroh.eshin për të këq.ijat e zan.atit… e të tjera.

Sipas rregullores, vaj.zat duhet të mbës.htill.eshin në shtëpi të përgjithshme, apo bordello dhe duhet të regji.strohe.shin në polici. Ndërsa udh.ëzimet për vizitat peri.odike mjek.ësore janë më të hollësishme. Fe.mrat duhet të shkonin në mënyrë taks.ative dy herë në javë për vizitë te një mj.ek i quajtur “qeveritar” firma e të cilit në kart.elat e person.alizuara lejonte apo ndë.rpriste akti.vitetin e tyre.

Lega.liz.imi i pro.stituc.ionit parashikonte rregulla të rre.pta edhe për pronarët e sht.ëpive pub.like, të drejtat dhe kuf.izimet e pushtetit të tyre, ndar.jen e fitimit etj. Po kështu, në rreg.ullore përcaktohehshin edhe ku.shtet higjienike që shtë.pitë pub.like duhet të përm.bushnin me qëllim që të nisnin vepr.imtar.inë….